برگی از تاریخ پزشکی در تمدن اسلامی

خلاصه:

“که از آن شمار می‌توان علی بن عیسی بغدادی و عمار موصلی را نام برد که رساله‌های سودمندی در خصوص امراض چشم، جراحی، معالجه و بهداشت آن از خود به یادگار گذارده‌اند و رساله‌های آنها به لاتین ترجمه شده است و تا نیمه اول قرن هیجدهم رساله‌های آنها بر تمام کتابهای دیگری که در خصوص چپم نوشته شده ترجیح داشته است، و همچنین جمعیت اخوان الصفا، و بویژه ابن رشد فیلسوف بزرگ اندلسی که کتاب کلیات فی الطب وی در سال ۱۲۵۵ توسط پادوان یهودی بوناکوزا تحت عنوان colliget ترجمه گردیده و چندین بار به پیوست کتاب التیسر ابن زهیر به چاپ رسیده است. در این محافل، هنگامی که جویندگان دانش پزشکی، زیر نظر استادان علم طب به آموزش و تمرین کارهای گوناگون پزشکی می‌پرداختند، استادان در حضور آنان بیماران خود مورد معاینه قرار می‌دادند تا بیماری و علت امراض ایشان را کشف نمایند و همچنین وضعیت بیماران را بدست آورده و دارو و درمان مورد نیاز را تجویز کنند، و نیازهای داروی بیماران را از داروخانه بیمارستان به رایگان برآورده سازند. (۱۸) تاریخ طب عربی برای دخوار کار بزرگ و ارجمندی را ثبت کرده است:و آن بنیانگزاری نخستین مدرسه پزشکی ویژه در دمشق می‌باشد که دانشهای پزشکی در آن تدریس می‌شد و بنابر وصیتش خانه او نیز پس از وفاتش در اختیار این هدف قرار گرفت و تمام املاکش را وقف این جهت کرد تا درآمدهای آنها را صرف دانشجویان مدرسه و کارمزد مدرسان پزشکی و تشکیلات اداری آن کنند.”