قانون ۱.
اطلاعات، ارتباطات، کتابخانه‌ها، رسانه‌ها، فناوری، اینترنت، و نیز دیگر شکل‌های ارائه‌کننده اطلاعات، برای استفاده در اشتغالات بسیار مهم مدنی و توسعه پایدار هستند. آن‌ها دارای جایگاهی همسان هستند و هیچیک بهتر از دیگری نیست و باید بر همین پایه با آن‌ها رفتار شود.
قانون ۲.
هر شهروند، یک پدیدآورنده اطلاعات/ دانش است و پیامی دارد. آنان باید توان دستیابی به اطلاعات/ دانش جدید، و بیان نظرات خود را داشته باشند. سواد رسانه‌ای و اطلاعاتی برای همه- بدون تفاوت بین زنان و مردان- و حلقه پیوند حقوق انسانی است.
قانون ۳.
اطلاعات، دانش، و پیام‌ها همیشه دارای ارزش خنثی، یا همیشه برکنار از سوگیری نیستند. هر گونه مفهوم‌سازی، بهره‌برداری و کاربست سواد رسانه‌ای و اطلاعاتی باید این حقیقت را برای همه شهروندان، آشکار و قابل درک سازند.
قانون ۴.
هر شهروند می‌خواهد اطلاعات، دانش، و پیام‌های تازه را دریافت و درک و نیز مبادله کند، حتی اگر از این امر آگاه نباشد، آن را نپذیرد، یا بیان نکند. اما حقوق وی هرگز نباید مورد مصالحه قرار گیرد.
قانون ۵.
سواد رسانه‌ای و اطلاعاتی یکباره به دست نمی‌آید؛ بلکه یک تجربه و فرایند زیسته و پویا است و زمانی کامل می‌شود که دانش، مهارت‌ها، و گرایش‌ها را شامل گردد، و دسترسی، ارزیابی/سنجش، به‌کارگیری، تولید، و تبادل محتوای اطلاعاتی، رسانه‌ای، و فناوری را دربرگیرد.
بدون دیدگاه