به گزارش پایگاه اطلاع رسانی پژوهشکده اسلام تمدنی، دکتر سید مصطفی احمدزاده دانشیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در یادداشتی نوشت:درس۳۵: ۱۴۰۳/۱۰/۲۶ «همدردی یا عدم همدردی با مردم لس آنجلس؟»
«لَّا یَنهىٰکُمُ ٱللَّهُ عَنِ ٱلَّذِینَ لَمۡ یُقَٰتِلُوکُمۡ فِی ٱلدِّینِ وَلَمۡ یُخرجُوکُم مِّن دِیَٰرِکُمۡ أَن تَبَرُّوهُمۡ وَتُقسِطُوٓاْ إِلَیهِمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ یُحِبُّ ٱلمُقسِطِینَ * إِنَّمَا یَنهَىٰکُمُ ٱللَّهُ عَنِ ٱلَّذِینَ قَٰتَلُوکُمۡ فِی ٱلدِّینِ وَأَخرَجُوکُم مِّن دِیَٰرِکُمۡ وَظَٰهَرُواْ عَلَىٰٓ إِخرَاجِکُمۡ أَن تَوَلَّوۡهُمۡۚ وَمَن یَتَوَلَّهُمۡ فَأُوْلَـٰٓئِکَ هُمُ ٱلظَّـٰلِمُونَ (ممتحنه:۸ و۹) خدا شما را از نیکى کردن و عدالت ورزیدن به کسانى [از کفّاّر] که در دین با شما نجنگیده اند و شما را از دیارتان بیرون نکرده اند باز نمى‌دارد.زیرا خدا عدالت پیشگان را دوست دارد* خدا شما را تنها از دوستى کردن با کسانى باز مى‌دارد که در [مورد] دین، با شما جنگیدند و شما را از دیارتان بیرون کردند و براى اخراج شما [با دیگران] همدستى کردند و هر کس با آنان دوستى کند، پس چنین کسانى همان ستمکاران اند. قرآن کریم در آیات گوناگون میان مشرکان و کفار تفاوت هایی را مطرح کرده است که به خاطر آن تفاوت ها، نحوه برخورد با آنان نیز مشخص می شود. مثلا اولیاء کفار را از عامه کافران جدا ساخته است و به همین نحو برخورد با اولیاء کفار و مردم کافر متفاوت است. از سوی دیگر نسبت به وضعیت های گوناگون نیز تفاوت قائل شده است. مثلا نحوه برخورد با کافران در وضعیت جنگی با وضعیت غیر جنگی متفاوت است. نیز باید توجه داشت که روح اسلام برای هدایت انسان ها به سوی حضرت حق، برخورد مسالمت آمیز مسلمانان با کفار است تا قلب آنان به اسلام و توحید و بندگی حضرت دوست متمایل شود و هدایت یابند. بر اساس این دو آیه، خداوند نیز به مرزیندی میان کفار پرداخته است. گروهی که با ما نمی جنگند و ما را از خانه هایمان بیرون نمی کنند و گروه دیگری از کفار که هم با ما می جنگند و هم ما را از خانه هایمان بیرون می کنند و هم با دیگران برای ضربه زدن به ما مشارکت می کنند. قرآن کریم می گوید خداوند شما را از نیکی کردن و عدالت ورزیدن با گروه نخست نهی نمی کند. اما از دوستی گروه دوم نهی می کند. نیز توجه شود قرآن کریم نگفته است بروید و با آنان نیکی کنید، بلکه لحن عبارت این است که شما را نهی نمی کند. پس در همین گروه نخست نیز، لحن عبارت یک دوستی تمام قد نیست، بلکه دشمنی هم نیست. به دیگر سخن یک حالت میانه است و علت آن هم این است که آن کافر به دین اسلام متمایل شود. در هر صورت مرزیندی میان مسلمانان و کفار لازم است. از این رو، آنان که به مردم لس آنجلس ناسزا می گویند، اشتباه می کنند و آنان که با مردم لس آنجلس همدردی می کنند و میان اولیاء و حکمرانان آنها و مردم عادی لس آنجلس نیز مرزی قرار نمی دهند و همه را به یک چوب می رانند نیز، اشتباه می کنند و آنانی که متن های بسیار مهربانانه و عاطفی برای همدردی با مردم عادی لس آنجلس نوشته اند و دلیلشان این است که ما انسانیم و باید با همه انسان ها حتی کفار هم همدردی داشته باشیم نیز اشتباه کرده اند. زیرا لحن قرآن این نیست که نه یک دل بلکه صد دل عاشق کفار شویم و دست از پا نشناسیم و با آنان بسیار عاطفی و انسان دوستانه برخورد کنیم. چرا که اگر این فرد کافر از آن سیاستمدار ظالم حمابت نکند که آن سیاستمدار نمی تواند تسلیحات در اختیار اسرائیل قرار دهد تا مسلمانان را بکشد. در این آیه اخیر افزون بر آن دو شرط آیه نخست، به شرط دیگری هم اشاره کرده است و آن مشارکت در صدمه زدن به مسلمانان است. نتیجه این که اظهار همدردی ساده و نه صمیمی با مردم عادی لس آنجلس آن هم با نیت متمایل سازی آنان به دین اسلام همراه با رعایت مرزیندی های لازم میان دوست و دشمن و نیز رعایت ادب انسانی اشکالی ندارد.
به کانال تفسیر کاربردی قرآن کریم بپیوندید
https://eitaa.com/tafsirkarbordiquran
بدون دیدگاه