به گزارش پایگاه اطلاع رسانی پژوهشکده اسلام تمدنی، دکتر سید مصطفی احمدزاده دانشیار پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در یادداشتی نوشت:درس ۳۷: ۱۴۰۳/۱۱/۰۵ «حواسم به محرومان هست»
وَفِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ (ذاریات:۱۹) و در اموالشان حقّی برای سائل تهیدست و محروم از معیشت هست. خداوند در این آیه و آیات پیش از آن، ویژگی های انسان های با تقوا را می گوید. یکی از ویژگی های متقین این است که در اموال خودشان حقی برای سائل و محروم در نظر می گیرند. مراد از سائل کسی است که نیازی دارد و نیاز خود را آشکار می کند و منظور از محروم، فقیری است که نیازی دارد و رویش نمی شود آن را اعلام کند. این آیه برای زندگی امروز نکات بسیاری دارد. نخستین نکته این است که انسان متعادل قرآنی از دست رنج خود به نیازمندان کمک می کند. نه تنها به گدا که از او درخواست می کند، کمک می کند (البته نه گدایی که کاسب است)؛ بلکه به نیازمندی که نیازش را هم نمی گوید کمک می کند. پس انسان باید به اندازه ای از احوال دوستان و آشنایان و همسایگان و همکاران خود با خبر باشد تا بفهمد که اگر نیازی دارند، نسبت به رفع آن در حد توان مالی و ظرفیت خود کمک کند. افزون بر این، این کمک کردن باید به صورت عادت در وجود فرد متقی درآمده باشد. به دیگر سخن، باید انسان در برنامه مالی خود، بخشی از درآمد خود را برای نیازمندان اختصاص دهد. نکته دیگر این است که قرآن کریم با درآمد و ثروت مشکلی ندارد. زیرا می گوید از اموال خودشان به نیازمندان بدهند. پس باید فرد متقی مالی داشته باشد و درآمدی داشته باشد که بخشی از آن را در راه خداوند بدهد. پس درآمد و ثروت برای تقرب به خداوند کارساز است و مذموم نیست. نکته دیگر این که بر این انفاق و صدقه مغرور نشود، زیرا قرآن می گوید که این حقِ آن نیازمند است که خداوند در مالِ این ثروتمند متقی قرار داده است و این فرد با تقوا در حقیقت دارد حق همان فقیر را از مالش به او برمی گرداند. نتیجه این که برکت صدقه و انفاق اول به جیب فرد صدقه دهنده می رود.
به کانال تفسیر کاربردی قرآن کریم بپیوندید
https://eitaa.com/tafsirkarbordiquran
بدون دیدگاه