هنر، همپای علم، دین و تکنولوژی، از ارکان تشکیل دهنده فرهنگ هر جامعه محسوب می‌شود، و نمایش دهنده علایق، احساسات و باورهای آن است. از این‌رو، سابقه تاریخی هنر، به دیرینگی تمدن بشری است. از طرف دیگر فقه دانشی است که استنباط و تبیین برنامه‌های عملی اسلام برای زندگی بشر را جهت تضمین رشد و شکوفایی انسان‌ها بر عهده دارد، و از این‌رو نمی‌تواند پدیده‌های رایج زندگی بشری را نادیده انگارد و از کنار عناصر اساسی فرهنگ جامعه همانند هنر بگذرد. به لعاوه در جامعه‌ای دینی مانند ایران که مردم به دنبال سبک زندگی دینی هستند، و حکومت اسلامی آن، برای برنامه‌ریزی و اداره مسائل اساسی جامعه نیازمند دانستن موضع دین درباره آن‌هاست، مسئولیت فقه در قبال مقولات مختلف هنری –از جمله آواز- فزون‌تر می‌گردد.
مهمترین شاخص فقه اسلامی برای حکم به فساد و نادرستی برخی از انواع آواز، تحریم غناست. به همین خاطر، کنکاش در این مسئله، می‌تواند عمده ابهامات موجود برای تبیین مرزهای حلال و حرام در غنا را روشن سازد. اثر حاضر، ترجمه دو مقاله ارزشمند است؛ مقاله‌ای بلند در «بررسی جامع مسئله غنا با توجه به ادلّه و اقوال مختلف» که به قلم علامه دکتر شیخ عبدالهادی الفضلی نگاشته شده است، و مقاله‌ای در نقد یکی از مهمترین دیدگاه‌های فقهی در این باب، که توسط مرحوم آیت الله شیخ محمدهادی معرفت نگارش یافته است.
