حدیث، پس از قرآن کریم، برترین منبعی است که میتوان از طریق آن به مقاصد شریعت دست یازید. «فقه الحدیث» شاخه‌ای از «علم الحدیث» است که به بررسی متن حدیث از جهت دلالت آن میپردازد.
در یک نگاه کلی، کتاب حاضر مشتمل بر سه بخش است: بخش نخست آن به کلیات مسائل اختصاص یافته است و در آن به تعریف اصطلاحاتی مانند حدیث، روایت، خبر، اثر، سنت و فقه و تعریف فقه الحدیث و تفاوت آن با غریب الحدیث پرداخته شده است. کتابشناسی فقه الحدیث نیز در همین بخش آمده است. بخش دوم، ذکر قواعدی است که رعایت آنها در فقه‌الحدیث، لازم و ضروری است. در این بخش از بیست قاعده یاد شده است که برخی از آن عبارت است از: توجه به حدیث بودن کلام، توجه به صدر و ذیل روایت، رجوع به منابع اولیه حدیث، توجه به موضوعه نبودن حدیث، عدم مخالفت با قرآن، عدم مخالفت با ضروری مذهب، اجتهاد در نص و عدم جمود بر لفظ، توجه به مقاصد شریعت. بخش سوم، بیان نکاتی در باره شرح حدیث میباشد که از جمله آن، میتوان به بررسی سند حدیث، مشخص نمودن معنای لغات، توجه به ترکیب نحوی و نکات بلاغی آن، تعیین رتبه و منزلت حدیث و چگونگی جمع میان احادیث، اشاره نمود.
